Biraz şair, azıcık blogger, koca bir hiç!
Ne çabuk geçmiş seneler. Daha dündü sanki ilk adımım, şimdi söylediğim her cümle yarım. Büyümenin ne kadar büyük bir dert olduğunu küçülmek isteyince anladım. Kaç sene geçmiş sahi? Kaç yaş biriktirdim ve kaç yaş eksilttim gözlerimden. Her yağmur tanesinde vardır gözyaşım, cama vuran her yağmur tanesinde biraz ben varım. Uzun zaman olmuş anlıyorum dizlerimdeki yaralar…
Başım dönüyor Süreyya. Sensizliğin dibine vurduğum için mi, yoksa sensiz geçen zamanın ağır ilerleyen her saniyesini tek tek saydığımdan mıdır, bilemiyorum. Her başımı kaldırıp göğe baktığımda, uçan tüm kuşlar sanki başımın etrafında dönüyor Süreyya. Geceleri yıldızlar yerinde durmuyor, hepsi kayıp gidiyor gözlerimin önünden ve ben hep aynı şeyi diliyorum devamlı; bir tek seni. Gündüzleri ise…
Bodrum’da bir ev İki kalp, bir bedendir içi Pembe panjurları yok ama Pembe yanaklı çocukları Bahçesinde oynuyordur belki Kulaklara vurur hep dalga sesleri Havadaki tozdan değildir Deniz tuzudur yaşaran bu gözlerin sebebi Göğün mavisi ile Denizin maviliği arasında sıkışır kalır Mutlu insanların hikâyesi.
Kara deliğin fotoğrafını çekmişler, Gördün mü? Ben görünce aklıma kara gözlerin geldi. Bir de, Parmaklarına sürdüğün ojenin karası. Saçlarından, kaşlarından bahsetmiyorum bile. Kara deliğin bile artık bir fotoğrafı var da, Senin bende bir fotoğrafın bile yok! Ben de kara deliğin fotoğrafını astım duvarıma, Her baktığımda aklımda sen. Aynı gezegende yaşayıpta Milyonlarca ışık yılı uzakta gibiyiz.…
Bir renktir hayat gözleriyle görenlere kapkara veya beyaz. Yüreğiyle bakanlara gökkuşağının tüm renkleri. Seyirci kalanlara sadece bir ışık. Sevgiyle bakıp vicdanıyla görenlere yedi rengin birleşimi bembeyaz bir aydınlık.
Her zaman sevmişimdir bulutları… Yalnızlığı anlatır bazen gökte gezinen tek bir bulut. Parçalara bölünmüş parça bulutlar, Parçalanmış hayatları anlatır bazen. Ve kaplar gökyüzünü tüm beyaz bulutlar, Bir araya gelerek bütünleşen aile gibi. Yağan her yağmurda gözyaşları vardır biraz, Her kar tanesi buz tutmuş umudun şekli. Hiç görmediğin diyarlardan gelen selamdır bulutlar, Özgürlüğün gökte şekil almış…
Çok mu şey istiyoruz şu hayatta… Bir damın olsun başını sokacağın, Gökte biraz bulut, Yerde birkaç dikili ağacın, Bir de sevdiğin… Dünyaları da sunsalar sana, Seçtiğin bu hayata Değişmem diyeceğin.
Tepeler bile aydınlanıyor bak! Kuytu köşeler, kararmış yürekler, karanlığa teslim olmuş insanlar mı aydınlanmayacak. Aydınlık günler, yarınlar, gelecek güzel yıllar… Göreceğiz… Yansıyan tek karanlık gölgelerimiz olacak!
İnsan ırkının dişisi olmak kolay bir oluş şekli değil. Bastığın toprağa göre gelişir rengin. Estiği yöne göre değişir sesin. İstersen dağlar delinsin uğruna İster adın yazılsın ağaçlara, Sıcak iklimin sultanı, İster karlı tepelerin lideri ol. Neticede dişisin. Kadere gülümser ruhun. Amacı ‘ol’mak ve ‘ol’durmaktır. Sızısı bol, dar anları avuç avuç, Yürüdüğü yollar kadar dizilmiştir kelimeleri…
Çevrende herkes şaşırsa, bunu da senden bilse sen aklı başında kalabilirsen eğer herkes senden kuşku duyarken hem kuşkuya yer bırakır hem kendine güvenebilirsen eğer bekleyebilirsen usanmadan yalanla karşılık vermezsen yalana kendini evliya sanmadan kin tutmayabilirsen kin tutana düşlere kapılmadan düş kurabilir yolunu saptırmadan düşünebilirsen eğer ne kazandım diye sevinir ne yıkıldım diye yerinir ikisine de…